به گزارش «نماینده»، انتخاب «جرمی کوربین» به عنوان رهبر جدید حزب کارگر، شوک سختی به «تونی بلر» نخست وزیر اسبق انگلیس وارد کرده و در حالی که او پس از شکست «اد میلیبند» در انتخابات سراسری انگلیس و استعفای وی از رهبری حزب کارگر، در پوست خود نمی گنجید و موقعیت سیاسی خود را در حزب متبوعش تثبیت شده می دید، ظهور پدیده ای به نام جرمی کوربین همه نقشه های هم پیمان انگلیسی «جرج بوش» در جنگ عراق را نقش بر آب ساخت.

جرمی کوربین فردی با روحیات چپ گرایانه مطلق است. از این رو برخی از حضور کوربین در راس رهبری حزب کارگر به مثابه سوسیالیزه شدن این حزب انگلیسی یاد می کنند و رای معنادار ۵۹ درصدی اعضای حزب کارگر به وی نشان از دهن کجی علنی بدنه این حزب به تونی بلر و دیگر رهبران سنتی این حزب دارد.

بلر و همراهانش حضور جرمی کوربین در مسند رهبری حزب کارگر را تا چندی پیش به عنوان یک شوخی بی مزه تلقی کرده و آن را کابوسی سخت و البته غیر قابل تحقق می پنداشتند. با این حال رشد سریع و تصاعدی محبوبیت کوربین در میان طرفداران حزب کارگر و حتی دیگر احزاب انگلیسی، معادله را به سرعت تغییر داد.

 کوربین یک سوسیالیست ضد جنگ است که نسبت به جنگ عراق به شدت موضع گیری کرده است. وی همچنین از اصلی ترین مخالفان حضور نظامی انگلیس در منطقه ـ حتی در قالب ائتلاف نظامی با دیگر کشورهای عضو ناتو ـ است.

اگر تونی بلر حتی ذره ای تصور می کرد که محصول کنار رفتن اد میلیبند از رهبری حزب کارگر ظهور پدیده جرمی کوربین خواهد بود، هیچ گاه دست به تخریب رهبر جوان قبلی حزب کارگر در میان هم حزبی های خود نمی زد.

در واقع؛ نخست وزیر سابق انگلیس تصور می کرد پس از شکست اد میلیبند در انتخابات، زمان مناسبی برای چرخش دوباره حزب کارگر به «بلریسم» و سال ۲۰۰۰ ایجاد خواهد شد و در آن صورت وی بازیگری تعیین کننده و بلامنازع خواهد بود که می تواند نه تنها رهبر جدید حزب را به دست خود تعیین کند، که با قدرتی بی رقیب تک تک خروجی های سیاسی و رفتاری اعضای آن را مدیریت نماید.

 پایان حضور تونی بلر در کمیته چهارجانبه به اصطلاح «صلح کوارتت» نیز این میل درونی را در وی تقویت کرده بود و باید اذعان کرد که وی فاز اول نقشه خود را به خوبی به پیش برد، به گونه ای که بسیاری از رهبران و حتی بدنه حزب کارگر را نسبت به عدم حمایت از اد میلیبند متقاعد ساخت و این رقیب جوان را به راحتی و به بهانه ناتوانی در مقابل دیوید کامرون و محافظه کاران از قدرت کنار زد، اما درست زمانی که بلر آماده خیز نهایی برای اجرای نقشه سیاسی خود بود، «جرمی کوربین» همه رویاهای وی را نقش بر آب ساخت.

هم اکنون تونی بلر و برخی سران ارشد حزب کارگر در شوک ناشی از انتخاب کوربین به سر می برند. آنها نه تنها توان هضم این پدیده را ندارند، که نسبت به افزایش محبوبیت فردی ضد جنگ که منتقد و بلکه مخالف مطلق سیاست های دولت بلر محسوب می شود، وحشت زده هستند.

در این میان تونی بلر به دلیل افزایش روز افزون محبوبیت جرمی کوربین و پیروزی وی در ماراتن سیاسی اخیر حزب کارگر، عملا چاره ای جز پذیرش واقعیات جاری ندارد. لذا شاید بتوان جشن  پیروزی اخیر کوربین در حزب کارگر انگلیس را با مرگ سیاسی تونی بلر و عزای واقعی طرفداران او مترادف دانست.